Cochabamba, La Paz en Copacabana: einde van Bolivia

Daar zitten we dan, in de bus op naar Cusco te Peru. Om optimaal gebruik te maken van onze schaarse tijd, ja u gelooft bijna uw oren niet, hebben we besloten vanaf nu tijdens onze vele uurtjes in de bus te schrijven:

Vorige keer dat we schreven bevonden we ons nog in het idyllische en witte Sucre. Wat een contrast met wat ons te wachten stond, de busreis was een voorteken en wij hadden geen idee. De bus vertrok om 20.00 en we zaten samen met de locals, en hun hele groente verzameling, lekker 'krappies in een bussie'. En als die groenten nou vers waren hadden we het geen enkel punt gevonden, mocht het niet dat dit hardcore verzamelaars waren (je weet wel van die koopjes jagers) en deze verzamelwoede zorgden voor een enorme stank: halleluja!! Ach, raampje open en nog maar tien uurtjes te gaan;)
Dat deze mensen rantsoen voor een hele maand bij zich hadden belette ze niet om tijdens de eerst stop, zo rond een uurtje of 21, uitgebreid te dineren (bij onze enige stopplaats). Hele kommen soep, liters cola en gefrituurde kip natuurlijk. En of die mensen nou eten en drinken of niet, stoppen doen we toch, maar als je in de wetenschap bent dat je de komende negen uur niet kan toiletteren (nee geen baño)...hmmm hoe doen die mensen dat? Luiers? Nou doe gedachten verdringen we snel. Wel, nu ik het zo zeg, misschien droeg dat wel bij aan die enorme uhhh nouja je snapt het wel.

Effin, aangekomen in Cochabamba om 05.30 en hoppa in een taxi naar ons hostel. Fijn is het niet om rond zo'n tijdstip aan te komen als je de dag ervoor gelezen hebt dat het station aan de meest onveilige straat ligt. Snel een betrouwbare taxi tel: opgezocht en voor drie en een halve euro arriveerde we veilig om 06.00 bij ons hostel. Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk om ons voor deze ochtend nog even een bed aan te bieden, dat konden we wel gebruiken!
Cochabamba zelf was niet echt een stad die we lief hadden, het was een zooitje en het maakt de mensen hier zelf geen donder uit. Zo is het in Zuid Amerika op veel plekken wel. Ze hebben een prachtig land maar weinig benul hoe deze schoonheid te behouden. En dit sluit dan ook goed aan bij de mentaliteit van de mensen, leven doen ze van dag tot dag.

Na twee dagen, met de horror verhalen van mede reizigers wat betreft troep en drukte in ons achterhoofd, was het tijd om door te gaan naar La Paz.
La Paz ligt in een dal, en in dit dal wonen zo'n 900.000 mensen. Je kunt je voorstellen dat dit best een krappe bedoeling is. Elke vierkante meter wordt optimaal benut en het verkeer is een drukte van jewelste!
Voor ons verblijf hier hadden we gekozen voor een 'party hostel', wat inhoud dat er elke avond mogelijkheden zat waren voor een feestje en een gezellige bar om alvast in de sferen te komen. Gefeest hebben we, we zijn vijf nachten gebleven, en hebben onze katers met trots doorstaan om al het moois van deze stad niet te hoeven missen! Want vies was het helemaal niet, La Paz is zelfs een heerlijke stad om in rond te dwalen. We hebben goed geshopt, heerlijk gegeten en een aantal prachtige kerken bezocht. Heilige Maria plaatjes gekocht om binnen te kunnen komen maarja ach gringos zijn we toch en die prijs betalen we dan ook maar.
Op vrijdag hebben we ons gewaagd aan de Death Road: een vier uur lange afdaling langs de rand van het ravijn en de naam doet het al vermoeden: het gaat niet altijd goed;) Laten we zeggen dat Jan en ik hier een verschil in ervaring hebben gehad: Jan kreeg er een enorme adrenaline kick van, Lot is wat meer op de remmen gaan staan en heeft van de omgeving genoten! Tijdens onze trip hebben we India en Bella ontmoet, twee meiden uit London!
Over het eten gesproken, gezegd moet worden dat we een mooie balans weten te houden. Sommige dagen genieten we van gefrituurde kip met een bordje op onze schoot tussen de locals en de andere keer hebben we een 7-gangen menu met wijnarrangement d'r op en d'r aan in een van de duurste wijken van La Paz. Heerlijk eten doen we hier zeker!!
Op onze laatste dag kwamen we in een grootste optocht terecht, deze optocht om het huwelijk te eren. Alle vrouwen gekleed in traditionele kleding en alle mannen in pak. Wel leuk is om te weten dat de vrouwen 7 rokken over elkaar dragen en dat elke dag de onderste rok de bovenste wordt om te luchten. Zo blijven ze lekker fris;) Ook dragen alle vrouwen een hoed, deze hoed zat bij alle vrouwen van de optocht recht op het hoofd, dit betekent dat ze bezet zijn. Maar kom je er eentje tegen zonder hoed? Hup, d'r op af want zij zal nog beschikbaar zijn!

Copacabana aan Lake Titicaca was onze volgende stop. Stadje weinig om over naar huis te schrijven maar onze dag tour naar Isla del Sol was mega! Het Titicaca meer is het hoogste meer ter wereld, 3800 meter hoog en dit zorgt voor een hemels plaatje. De wolken heel laag boven het water en een soort magische gloed, prachtig! Een trek over het eiland van drie uur heeft onze conditie flink op de proef gesteld, maar we hebben ons er kranig doorheen geslagen! En je zal wel denken, drie uur? Dat moet toch lukken? Maar de hoogte, 4000 meter, ontnam ons onze zuurstof wat resulteerde in gehijg en gepuf. Nouja, bij Lot, Bella en Indy dan;) Ons diesel motortje Jan tufte heerlijk door!

Nu we het land Bolivia een half uurtje geleden achter ons hebben gelaten moeten we toch echt concluderen dat we ons geen enkel moment onveilig hebben gevoeld. Gewaarschuwd voor kidnappingen, berovingen en andere onfrisse praktijken. En uiteraard telt een gewaarschuwd mens voor twee, en zijn we altijd met zijn tweeën geweest, wat dan weer vier maakt. Maar kortom een top tijd gehad hier.

We kijken uit naar Peru, morgen ochtend om 06.00 kunnen onze ogen uitkijken en genieten van Cuszo. Tot horens en eigenlijk toch ook alweer bijna tot ziens.

Veel liefs van ons x x x

En PS het is ons gelukt foto's te uploaden!!